وی با بیان اینکه در قانون اصلاح الگوی مصرف نیز بخشی مربوط به حوزه انرژی در ساختمان است و آیین نامه اجرایی آن هنوز نوشته نشده است ادامه داد: همچنین یکی دیگر از زیرساخت های لازم این است که در شهرداری ها و مراجع صدور پروانه، امکان اخذ مجوز برای احداث یک ساختمان پایدار وجود داشته باشد.

روانشادنیا با ارائه مثالی در این زمینه تشریح کرد: برای نمونه در بسیاری از کشورهای دنیا استخرهایی را در فضای ساختمان برای جمع آوری آب باران ایجاد می کنند که آن را در فضاهای سبز، فلاش تانک ها و جاهایی استفاده می کنند که امکان استفاده از آب خاکستری با کمترین تصفیه وجود دارد. اگرچه ما در این حوزه هیچ قدمی برنداشته ایم، اما می توانیم در این بخش حرکت کرده و جلو برویم.

این مدرس دانشگاه تاکید کرد: البته در این میان ضوابط و مقررات شهرسازی هم باید این اجازه را بدهد و اگر یک مهندس در طراحی خود این موارد را لحاظ می کند، باید زمینه لازم برای پذیرش طرح های وی توسط مراجع صدور پروانه فراهم شود.

توجیه اقتصادی برای احداث ساختمان پایدار وجود ندارد

وی در ادامه زیرساخت دوم را بستر اقتصادی لازم برای ایجاد ساختمان سبز و پایدار دانست و اظهار داشت: این بستر در حال حاضر به چند دلیل فراهم نیست. اول اینکه توجیه اقتصادی برای آنها وجود ندارد، به جهت اینکه تکلیف بهره بردار جدا از سازنده است و از طرف دیگر چون شناسنامه فنی ملکی ساختمان به صورت عام در کل کشور صادر نمی شود، بهره برداران بین ساختمان هایی که معیارهای ساختمان پایدار در آنها رعایت شده و یا نشده است، تمایز چندانی قائل نیستند و درنتیجه حاضر به صرف هزینه بیشتری هم نیستند.

روانشادنیا ادامه داد: طبق یک نمونه مطالعاتی، در دنیا اگر یک ساختمان گواهی نامه لید نقره ای یا طلایی دریافت کند، مردم با توجه به این گواهی نامه حاضر به پرداخت قیمت بیشتری جهت خرید آن خانه می شوند، چرا که در دوره بهره برداری، در مصرف انرژی روزانه آنها کاهش ایجاد می کند.

عضو هیئت مدیره سازمان نظام مهندسی تهران همچنین گفت: اگرچه در بحث ساختمان های سبز بررسی جامعی در سطح کشور انجام نداده ایم، اما بررسی های انجام شده در دنیا نشان می دهد ساختمان هایی که توانسته اند به گواهی نامه های لید و درجه نقره ای یا طلایی دسترسی پیدا کنند، مواجه با افزایش هزینه در دوره اجرا بوده اند که البته این افزایش هزینه معمولا در دوره بهره برداری با کاهش مصرف انرژی و امثال آن جبران می شود.

به گفته وی طبق بررسی ها در ساختمان هایی که بیشترین هزینه برای سبز شدن ساختمان صرف شده است، یعنی ساختمان هایی که گواهی لید نقره ای را در کشور آمریکا دارند، بعد از یک دوره 29 ساله، بازگشت سرمایه اتفاق می افتد، اما برای ساختمان هایی که گواهی لید را می گیرند، این بازگشت سرمایه در یک دوره دو تا سه ساله اتفاق می افتد.

روانشاد نیا تاکید کرد: این موضوع نشان می دهد که اگر ما حداقل عزم خود را برای رسیدن به استاندارد ساختمان های سبز بگذاریم، بازگشت سرمایه قابل توجهی هم در این حوزه وجود دارد.

وی در عین حال بستر سوم برای ورود مهندسان به این عرصه را بستر فرهنگی دانست و عنوان کرد: ما باید این فرهنگ را ایجاد کنیم که مردم نسبت به منابع واقعا حساس باشند که البته این منابع صرفا شامل انرژی نیست و ما اکنون در منابع آب و خاک هم مشکل جدی در کشور داریم، تا زمانی که ساختمان در حال بهره برداری است.

این مسئول سازمانی همچنین با اشاره به چالش در بازیافت نخاله های ساختمانی گفت: در کشوری مثل هلند 88 درصد نخاله های یک ساختمان بازیافت می شود و دوباره در مراحل جدید مورد استفاده قرار می گیرد که این عدد در کشور ما از لحاظ ارزش در حدود 1 درصد است.

انتهای پیام/